Στο καρναβάλι της Νάουσας

     Την προηγούμενη Κυριακή  πήγαμε στο καρναβάλι της Νάουσας για να γιορτάσουμε την Αποκριά μαζί με την μαμά μου , τον μπαμπά μου, την αδερφή μου, τη θεία μου, έναν φίλο μου από την Χαλκιδική τον Ανδρέα με την οικογένειά του και την Ελένη με τον μπαμπά της και τη μαμά της.      Μόλις φτάσαμε το πρώτο πράγμα που μας έκανε εντύπωση ήταν μερικοί άνθρωποι ντυμένοι με φουστανέλες και γιλέκα που πάνω τους είχαν πολλά νομίσματα. Στα χέρια τους παρατηρήσαμε πως κρατούσαν χατζάρες και επίσης πως φορούσαν τσαρούχια. Ήταν ντυμένοι με δύο στολές . Η μια ήταν αυτή που σας περιέγραψα και η άλλη ήταν σε μορφή γυναίκας μα όλως περιέργως ντυνόταν με αυτή άντρας. Όλοι τους φορούσαν μάσκες στο πρόσωπο τους. Ρώτησα την μαμά μου αν τις φορούσαν για το καρναβάλι ή αν έχει μήνει από κάποιο έθιμο. Αυτή μου απάντησε πως αυτό είχε σχέση με τη Τουρκοκρατία. Αμέσως απορημένη τη ρώτησα το γιατί και μου απάντησε ότι τις φορούσαν για να μην τους αναγνωρίσουν οι Τούρκοι . Μετά από λίγο μου είπε πως αυτοί οι οποίοι φορούν φουστανέλες , γιλέκα που πάνω τους υπήρχαν πολλά νομίσματα , που κρατούσαν χατζάρες και και φορούσαν  τσαρούχια  ονομαζόταν γενίτσαροι και η αυτοί που φορούσαν την άλλη στολή μπούλες. Επιπλέον μάθαμε πως χαιρετούν οι γενίτσαροι. Κάνουν τρια πηδηματάκια και ακούγονται οι ήχοι των νομίσμάτων. Είναι πολύ αστείο! Μέτα εγώ μαζί με την Ελένη από τον ενθουσιασμό μας αρχίσαμε να τραβάμε βίντεο για να θυμόμαστε αυτή την υπέροχη Κυριακή. Παντού έψηναν και η υπέροχη μυρωδιά του κρέατος δεν έφευγε από την μύτη μας . Εγώ και η Ελένη από την αρχή της εκδρομής τους είχαμε πρήξει με το '' Πότε θα πάμε να φάμε΄;'' ''Πότε θα πάμε να φάμε;'' . Ψάχναμε εστιατόριο και μόλις είδαμε μερικά τραπέζια έξω τους ρωτήσαμε αν μπορούσαμε να καθίσουμε εκεί. Με την Ελένη λέγαμε συνεχώς από μέσα μας :'' Μακάρι να μπορέσουμε να καθίσουμε εδώ, μακάρι!'' Αμέσως μας είπε πως μπορούμε . Σύντομα παραγγείλαμε και όλοι μαζί φάγαμε χαρούμενοι. Μόλις τελειώσαμε το φαγητό μείναμε για λίγο στο τραπέζι. Εγώ βαρέθηκα το ίδιο και η Ελένη και βαλθήκαμε πάλι να βγάζουμε βίντεο. Τότε κάναμε συμβούλιο με την αδερφή μου, την Μαρία και την Ελένη και αποφασίσαμε να πάμε στον άγιο Νικόλαο  Κάναμε αρκετή ώρα να πείσουμε τους υπολοίπους αλλά σημασία έχει πως τα καταφέραμε . Στον δρόμο χαθήκαμε  δεν είχαμε ιδέα που βρισκόμασταν. Ρωτήσαμε πολλούς ανθρώπους για να μας εξηγήσουν πως θα φτάναμε ως εκεί . Ευτυχώς βρεθήκαμε και τρέξαμε χαρούμενοι προς τα εκεί. Είδαμε καταρράκτες , λίμνες και αυτό που μας άρεσε περισσότερο πολλές πάπιες . Αρχικά πήγαμε σε μια καφετέρια και καθίσαμε. Μετά με την Ελένη  τον Ανδρέα  και την Μαρία βγήκαμε έξω και είδαμε ξανά τις πάπιες. Η Ελένη τις είχε βάλει στόχο ήθελε να τις πιάσει , να τις πετύχει με μικρά κλαδιά. Εκεί δυστυχώς τελείωσε κι η εκδρομή μας . Περάσαμε φανταστικά!