ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Ένα ορόσημο στην ιστορία του τόπου. Στην επανάληψή του ριγούμε και στη θύμησή του νιώθουμε συγκλονισμό.
Σήμερα τιμάμε εκείνους που πρώτοι χτύπησαν της λευτεριάς την καμπάνα.
Η λαίλαπα που θέρισε κι έκαψε, πέρασε. Ζούμε κι αναπνέουμε τον λεύτερο αέρα.Τούτη την ώρα τη μεγάλη, τούτη την ώρα της πανελλήνιας χαράς και του άφταστου μεγαλείου, με συγκίνηση στρέφει προς τα πίσω η σκέψη μας, στέκεται προσοχή, τιμά και θαυμάζει.

Μελετά τα λαμπρά παληκάρια και δεν απορεί, μόνο περήφανα δακρύζει, σκύβει ευλαβικά και τα φιλεί.
Ναι! 'Ηταν αλήθεια πως δε σας φόβισε η εφτάχρονη μαυρίλα και δε σας λύγισε των τυράννων η κτηνωδία.
Το δικό σας ζήλο για τη λευτεριά δεν τον μάρανε η σκληρότητα εκείνων, που θέλησαν να προσβάλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια .
Σήμερα και πάλι στη μνήμη μας φέρνουμε τη μεγάλη τη θυσία σας. Με τη φαντασία μας χτενίζουμε και χαϊδεύουμε τα ματωμένα σας μαλλιά, πλένουμε με το δάκρυ του λαού μας τις πληγές του κορμιού σας κι ύστερα σας στήνουμε όρθιους και σας χαιρετούμε με το φιλί της αγάπης και του θαυμασμού μας.
'Ετσι σας είδαμε. έτσι σας θέλουμε. 'Ετσι θα μείνετε μέσα μας όρθιοι,στητοί, αιώνιοι φρουροί εσείς των ωραίων και μεγάλων, που με τη θυσία σας μας χαρίσατε τη λευτεριά.
Και σε σας τους άλλους που επιζήσατε από τη φοβερή σφαγή και το κακό κι αδούλωτοι σταθήκατε στα ωραία ιδανικά τι να σας πούμε; 'Ενα μπορούμε, πως νιώθουμε υπερήφανοι γιατί παλέψατε γι' αυτά τα ωραία ιδανικά σας.
Ναι ! Ας το μάθουν όλοι οι άνθρωποι σ' όλον τον κόσμο κι ας το κάνουν τραγούδι, αυτό που εσείς χωρίς συμβιβασμούς πράξατε, πως είναι όμορφο να μάχεται καθένας μας για κάθε τι το όμορφο και πως γίνεται πιο όμορφο αυτό όταν σκοπεύει τη λευτεριά και την τιμή του τόπου.

Θυμήσου το Νοέμβρη

Τριάντα όκτώ χρόνια πέρασαν απ' το Νοέμβρη του 1973. Από τις μέρες που τα αδούλωτα νιάτα μας σήκωσαν ψηλά τους δαυλούς της λευτεριάς να σκίσουν τα σκοτάδια της εφτάχρονης τυραννίας.
Οι φοιτητές του 1973 είχαν ζήσει όλη την ταπείνωση της εφτάχρονης δικτατορίας. Είχαν υποστεί τον ασταμάτητο βομβαρδισμό των συνθημάτων της προπαγάνδας της χούντας για τον αφανισμό της προσωπικότητάς τους.
Με τα ερευνητικά τους μάτια κοίταζαν τους γονείς τους, τους δασκάλους τους , τους μεγάλους αδερφούς τους και ρωτούσαν: Ως πότε;
Κι όλοι τους συμβούλευαν : -Υπομονή ...
Δεν άντεξαν άλλο. Λυτρωτική άκουσαν μέσα τους την συμβουλή του ποιητή :

"Και χτίσε κάστρο απάνω του ,

 και ταμπουρώσου μέσα ... "

'Ηξεραν πως " η λευτεριά κερδίζεται , δε χαρίζεται " και τη γνώση αυτή την έκαναν πράξη.
'Ορθωσαν τα κορμιά τους, ζέσταναν τις καρδιές τους κι έφεραν, παραμονές του χειμώνα, την 'Ανοιξη.
Αμυγδαλιές οι ψυχές τους άνοιξαν τα μπουμπούκια τους αντίκρυ στου τύραννου βοριά τη φοβέρα.
Η φωνή τους, σάλπισε το ξεκίνημα του αγώνα, συνταίριασε κι απλώθηκε σ' ολόκληρη τη χώρα , σάλπισε το " Ορθός λαέ, ή τώρα ή ποτέ! "
Και η λαϊκή ψυχή ξύπνησε, ορθώθηκε, ξεσηκώθηκε, πήρε φωτιά. Το τέρας της τυραννίας φοβήθηκε τον ξυπνημό της. Με φωτιά και σίδερο προσπάθησε να πνίξει τη φωνή της λευτεριάς.
Δεν του 'μαθαν ποτέ, πως οι ιδέες δε σκοτώνονται, δεν πέφτουν. 'Επεσαν μόνο τα κορμιά των απροσκύνητων παληκαριών, που έγιναν συνεχιστές της προγονικής κληρονομιάς, φωτεινό μετέωρο των γενιών που θα 'ρθουν, γιατί όπως λέει κι ο ποιητής :

"Το παληκάρι πού 'πεσε μ' ορθή την κεφαλή του

 δεν το σκεπάζει η γης ογρή , σκουλήκι δεν τ' αγγίζει.

 Φτερό στη ράχη του ο σταυρός κι όλο χυμάει τ' αψήλου

 και σμίγει τους τρανούς αητούς και τους χρυσούς αγγέλους . "