Οι Καλικάντζαροι

Τα παλιά χρόνια λέγανε οι γιαγιάδες στα εγγονάκια τους, ότι κάθε νύχτα του 12ήμερου που βαστάει από τις 25 Δεκεμβρίου (Χριστούγεννα) μέχρι τις 5 Ιανουαρίου (παραμονή των Φώτων) στους δρόμους του χωριού κυκλοφορούσαν οι καλικάντζαροι .Ήταν ξωτικά. Τους φαντάζονταν σαν κάτι μαυριδερά , ψηλά και κοκαλιάρικα άσχημα όντα και όλη την ώρα χοροπηδούσαν. 

Όλο το χρόνο βρίσκονταν κάτω από τη γη και ζήλευαν τον απάνω κόσμο. Γι’ αυτό λοιπόν, άλλοι με πριόνια , άλλοι με τσεκούρια έβαζαν όλη τη δύναμή τους να κόψουν τους στύλους ή το δέντρο, που πάνω σε αυτό στηριζόταν η γη και να την δουν να γκρεμίζεται, βλέποντας τους ανθρώπους να υποφέρουν.
Ο στύλος όμως ήταν πολύ χοντρός και γι αυτό χρειάζονταν μεγάλη προσπάθεια για να τον κόψουν. Σίγουρα κάποια μέρα θα τα κατάφερναν, αν δεν είχαν τη συνήθεια να ανεβαίνουν πάνω στη γη κάθε χρόνο, για να πειράξουν τους ανθρώπους.

 

Έτσι λοιπόν οι καλικάντζαροι το Δωδεκαήμερο γύριζαν στους δρόμους , ανέβαιναν στα κεραμίδια και καμιά φορά , όπως λέγανε, έμπαιναν από την καμινάδα του τζακιού σε σπίτια που δεν τα είχαν θυμιατίσει οι νοικοκυραίοι τους.
Γι’ αυτό , για καλό και για κακό , εκείνες τις ημέρες φροντίζανε να φράζουν τις τρύπες των τζακιών με πανιά. Ακόμα καίγανε λιβάνι σε θυμιατό κοντά στο τζάκι , γιατί οι καλικάντζαροι δεν άντεχαν αυτή τη μυρωδιά । Φοβούνται πολύ το φως και γι' αυτό τη μέρα κρύβονται.
Οι καλικάντζαροι εξαφανίζονταν τα Φώτα με τον αγιασμό των νερών.

Φεύγουν τότε λέγοντας: «Φεύγετε να φεύγουμε κι έφτασε ο τουρλόπαπας με την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του...»