Στους μαθητές μου!!!


Το ιστολόγιο αυτό δημιουργήθηκε σαν άσκηση στα πλαίσια του προγράμματος Επιμόρφωσης ΤΠΕ Β' Επίπεδο. Με πολλή αγάπη μαζί τώρα θα το εμπλουτίσουμε με εργασίες, σκέψεις και εικόνες και ελπίζω να αποτελέσει τον αγαπημένο δικτυακό σας τόπο. Μέσα στις σελίδες του να ταξιδέψετε τώρα, αλλά και αργότερα για να κρατήσετε ζωντανά στη μνήμη σας όσα θα ζήσουμε μαζί αυτή τη χρονιά.

Το Σχολείο

Το Σχολείο

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Μια απρόσμενη συνάντηση

   Ένα τηλέφωνο χτυπάει και μια συνάντηση με κάποιους γονείς παλιών μαθητών κανονίζεται. Χαίρεσαι για την ευγένεια και την ευγνωμοσύνη που δεν ξεχνούν κάποιοι γονείς να εκφράσουν για τις άοκνες προσπάθειές σου.  Μαθαίνεις για την πρόοδο των μαθητών σου και καμαρώνεις. Ρωτάς γιατί δε βρίσκονται  εδώ και η απάντηση  με αόριστες δικαιολογίες. Απογοητεύεσαι, γιατί για το δάσκαλο αποτελεί μεγαλύτερη ικανοποίηση  το ενδιαφέρον και η έκφραση χαράς που αποτυπώνεται στα πρόσωπα των παλιών μαθητών του.
   Ξαφνικά, μια ομάδα νέων 22 χρόνων στέκεται μπροστά σου. Χειρονομούν, φωνάζουν το όνομά σου, σ' αγκαλιάζουν και συ μένεις άναυδη και αμήχανη. Συνέρχεσαι και προσπαθείς να ανασύρεις από τη μνήμη σου μετά από 12 χρόνια τα ονόματά τους, τις φυσιογνωμίες τους.
Σεπτέμβριος 1997, 3ο Δημοτικό Σχολείο Νεάπολης
  Κάποιους τους αναγνωρίζεις και τους θυμάσαι. Έλενα, Γιώτα, Μαρία, Βαγγέλης, Θεόφιλος, Μπάμπης... Κάποιους όχι. Λυπάσαι όταν βλέπεις τον Τάσο, τον Κωνσταντίνο, το Νίκο, την Άννα, τη Δέσποινα, δε θυμάσαι το όνομά τους και δικαιολογείσαι ότι άλλαξαν. Σκέφτεσαι ότι αν ήταν προγραμματισμένη η συνάντηση θα άνοιγες το χρονοντούλαπο της μνήμης και θα ερχόσουν προετοιμασμένη. Όταν γυρίσεις σπίτι, θα δεις τις φωτογραφίες, τα βίντεο, τις ζωγραφιές που σου χάρισαν και τα γράμματα που σου έγραψαν και θα ταξιδέψεις μαζί τους πίσω στο χρόνο. Χίλιες  φορές όμως τώρα, καλύτερα έτσι.. Αυθόρμητα και αληθινά.
Θυμόμαστε τα παλιά με νοσταλγία. Τέσσερα χρόνια μαζί. 1997-2001. Οι ερωτήσεις βροχή και νομίζω ότι βρισκόμαστε εκεί στην τάξη, όπως τότε, σαν να μην πέρασε ούτε στιγμή. 
 -Φέτος τι θεατρικό θα παρουσιάσετε; Πόσο μας λείπετε κυρία! ...
 -Θα έρθουμε, κυρία μια μέρα  να σας ξανακούσουμε να διδάσκετε ιστορία!
 Αυτά τα λόγια είναι και τα εύσημα που περιμένει ο κάθε δάσκαλος,
  Εμείς οι δάσκαλοι είμαστε ευλογημένοι. Ρουφάμε τη δροσιά από τα νιάτα των μαθητών μας. Εμείς τους δίνουμε γνώση, αυτοί όμως μας δίνουν τη ζωντάνια, το κέφι, μας χρωματίζουν με ουράνια τόξα την ύπαρξή μας.
Ας είστε ευλογημένα παιδιά μου και καλή σταδιοδρομία!

1998

2013



2 σχόλια:

  1. Μακάρι ,κυρία Χριστίνα, να έχετε και μ ΄άλλους μαθητές σας τέτοιες συγκινητικές συναντήσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το εύχομαι, Ελενίτσα! Εμείς όμως δε θα χαθούμε, αφού έχουμε κοινό πεδίο αναφοράς, το ιστολόγιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...