ΜΙΑ ΞΑΦΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Μία ηλιόλουστη μέρα του καλοκαιριού μαζί με την οικογένεια μου αποφασίσαμε να πάμε μία μικρή βόλτα με το σκάφος μας. Όταν όλοι ήμασταν έτοιμοι, ξεκινήσαμε φωνάζοντας χαρούμενα. Δυστυχώς όμως, στη διάρκεια του μικρού εκείνου ταξιδιού ο καιρός άλλαξε εντελώς. Τα κύματα σηκώθηκαν ψηλά στον αέρα στέλνοντας έτσι το σκάφος μας στο διάστημα, στο πλανήτη Κρόνο.
Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε αυτό που είχε συμβεί. Βρισκόμασταν σε έναν πλανήτη χαμένοι στον απέραντο ουρανό! Όλοι προσπαθούσαμε να σκεφτούμε κάτι που θα μπορούσε να μας σώσει. Τη στιγμή εκείνη μικρά παράξενα πλασματάκια μας περικύκλωσαν.
Φοβηθήκαμε πολύ.Ευτυχώς τα μικρά εκείνα πλασματάκια μιλούσαν τη γλώσσα μας, τα ελληνικά και έτσι μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Επίσης μάθαμε πως ήταν πολύ φιλικά.
Μιλούσαμε ώρα.Αυτό που μας έκανε να νοιώσουμε πως σωθήκαμε ήταν ο παρακάτω διάλογος:
-Ο πλανήτης Γη στον οποίο ζείτε μας είναι πολύ γνωστός. Ξέρουμε πολλά γι΄αυτόν.
-Τότε, αν η γη μας σας είναι τόσο γνωστή, θα μπορούσατε να μας γυρίσετε πίσω;
- Θα προσπαθήσουμε πολύ.
Και σαν ακούστηκε αυτό όλα ετοίμασαν τις μικροσκοπικές βαλίτσες τους με τα απαραίτητα. Μας είπαν πως θα ερχόταν και αυτά για λίγο καιρό στη Γη.
Τότε μπήκαμε στο διαστημόπλοιο τους και αυτά μας να κλείσουμε τα μάτια μας και να μετρήσουμε από μέσα μας δέκα δεύτερα. Έτσι και έγινε. Μόλις ανοίξαμε τα μάτια μας, κάτι πολύ παράξενο... Βρισκόμασταν επιτέλους στη γη!
Ευχαριστήσαμε τα πλασματάκια και τους προτείναμε να μείνουν για λίγο καιρό στο σπίτι μας. Όλα δέχτηκαν.Χαρούμενοι όλοι μας απολαύσαμε το διάστημα εκείνο και όταν ήρθε η ώρα να φύγουν δεν στεναχωρηθήκαμε σχεδόν καθόλου, γιατί από νωρίτερα είχαμε πει πως σύντομα θα είμαστε ξανά μαζί!