Φιλαναγωσία

Στα πλαίσια της φιλαναγνωσίας επιλέξαμε να διαβάσουμε πέντε βιβλία. Χωριστήκαμε σε πέντε  ομάδες και η κάθε ομάδα θα ασχοληθεί με ένα βιβλίο. Περιμένονας την Τρίτη στην τάξη τη συγγραφέα του βιβλίου "Το φουστάνι της κυρά- Φύσης" κυρία Κυριακή Μιζαμίδου ξεκινήσαμε τις προετοιμασίες. Γράψαμε την περίληψη της ιστορίας, ζωγραφίσαμε μια εικόνα που μας έκανε εντύπωση, αλλάξαμε το τέλος της ιστορίας, αντιστρέψαμε τους ρόλους των ηρώων και γράψαμε τη δική μας εκδοχή της ιστορίας και πολλά άλλα.

 

                                               ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια μηλιά ... που αγαπούσε ένα μικρό αγόρι . Κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε στη μηλιά , έτρωγε τα μήλα της , έκανε κούνια στα κλαδιά της , σκαρφάλωνε στον κορμό της ...και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη . Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε ζητούσε όλο και περισσότερα από τη μηλιά για να μπορέσει να ζήσει ευτυχής τη ζωή του και η κακόμοιρη αυτή μηλιά έδινε , έδινε , έδινε μέχρι που δεν της απέμεινε τίποτα πια . Αν και η μηλιά πλέον είχε μείνει λειψή όταν το αγόρι γέρασε και έκανε τον κόπο να την επισκεφθεί , η μηλιά χάρηκε τόσο πολύ που ορκίστηκε πως θα το αγαπάει μέχρι που θα πέθαινε . 

                                        Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΦΥΤΕΥΕ ΔΕΝΤΡΑ

Μια καλοκαιρινή μέρα ένας άνθρωπος πήγε εκδρομή στο βουνό. Εκεί είδε ένα χωριό κατεστραμμένο και συνάντησε ένα μοναχικό βοσκό, ο οποίος τον φιλοξένησε στο φτωχικό σπίτι του το βράδυ. Εκείνο το βράδυ ο αφηγητής ανακάλυψε το μυστικό του βοσκού: φύτευε βελανιδιές και ονειρευόταν να μεγαλώσουν και να ξαναδώσουν ζωή στον τόπο.Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, δυο παγκόσμιοι πόλεμοι αναστάτωσαν τον κόσμο , ήρθε η ειρήνη αλλά ο αφηγητής δεν ξέχασε τον ευγενικό άνθρωπο.Ξαναγύρισε σ΄εκείνα τα μέρη ,αλλά δεν τα αναγνώρισε .Τα βουνά ήταν κατάφυτα με βελανιδιές και οι άνθρωποι είχαν γυρίσει στο χωριό.Όταν συνάντησε τον βοσκό, είχε γεράσει πια, αλλά φύτευε ακόμα δέντρα.Ο αφηγητής χαιρέτησε τον βοσκό συγκινημένος και σκεφτόταν ότι ένας άνθρωπος με τη δύναμη της ψυχής του μπορεί ν΄αλλάξει τον κόσμο.

ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΤΗΣ ΚΥΡΑ – ΦΥΣΗΣ

Μια φορά και έναν καιρό, η κυρά – Φύση φορούσε το αγαπημένο της φουστάνι, που ήταν πολύχρωμο, και το φορούσε κάθε χρόνο στην εποχή του φθινοπώρου.

Όμως κάποια στιγμή ήρθε ο χειμώνας και η κυρά - Φύση φόρεσε το καφέ - μαύρο φουστάνι και ένιωσε απαίσια. Τότε τα ξαδελφάκια του Θύμιου σκέφτηκαν μια ιδέα: να της φτιάξουν ένα καινούριο φουστάνι από διαμάντια και σταγόνες νερού!

Μόλις το φόρεσε η κυρά  - Φύση, ένιωσε τέλεια και όλοι οι άνθρωποι – μεγάλοι και μικροί – άρχισαν να παίζουν με το φουστάνι της.

 

Ο ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΗΣ

Μια φορά ένας κύριος έφτιαχνε μαριονέτες μια φορά αποφάσισε να φτιάξει μια μαριονέτα που να του μοιάζει και άρχισε τη δουλειά. Αφού κουράστηκε πήγε για ύπνο.Όμως το ανδρείκελο ζωντάνεψε και όταν κύριος Πετράν ξύπνησε είδε την μαριονέτα και επειδή δεν ήταν τέλειο επομένως τον έδιωξε. Ήθελε να βρει ένα όνομα. Έφτασε ένα τσίρκο που από τα μεγάφωνα άκουσε ' ο Χτυποκάρδης έρχεται'. Του άρεσε το όνομα και αποφάσισε να είναι το όνομά του από εδώ και πέρα. Τότε άρχισε να φύγει μετά από λίγο έφτασε σε ένα βουνό εκεί συνάντησε ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Έλλη της φανέρωσε όλα τα μυστικά του και αυτήν του αποκάλυψε ότι είναι μια μικρή μάγισσα και τότε υποσχέθηκαν ότι δε θα πει τίποτα κανένας.Ο Χτυποκάρδης έφτασε σε ένα μικρό χωριό εκεί ένα σπίτι που μέσα είχε μια μαμά και ένα παιδί που αγκαλιαζόντουσαν ο Χτυποκάρδης ζήλεψε και μπήκε και αυτός μέσα στο σπίτι.Τότε η μαμά φοβήθηκε και φώναξε δυνατά δύο άντρες την άκουσαν και έτσι έτρεξαν με τα όπλα και τα σκυλιά.Τα σκυλιά έψαξαν αλλά δεν βρήκαν τίποτα γιατί ο Χτυποκάρδης είχε διαλυθεί, το κασκόλ του έφτασε στη μικρή μαγισσούλα την Έλλη.

Ένα δέντρο μια φορά

Μια φορά ήταν ένα δέντρο και κανείς δεν το πρόσεχε. Κάτι μηχανικοί έλεγαν ότι θα πλάταιναν το δρόμο πλάι του και θα έπρεπε να το κόψουν. Ζήλευε  τα άλλα δέντρα που  τα στόλιζαν και τα φρόντιζαν, ενώ αυτό κανείς δεν το πρόσεχε. Ήταν και ένα παιδί που έμενε σε ένα κρύυο πλυσταριό που θα το γκρέμιζαν κι αυτό. Ζήλευε τα άλλα παιδιά που είχαν παιχνίδια, γλυκά και ζεστασιά. Ένα δειλινό συναντήθηκαν και το δέντρο του ζήτησε να το στολίσει. Το παιδί το στόλισε με χρυσόχαρτα, με φούσκες, πυγολαμπίδες κι ένα πεφταστέρι. Το δέντρο χάρηκε πολύ κι άφησε το παιδί να καθίσει στη ρίζα του. Μετά από λίγο ήρθε ένας αμαξάς και μια πριγκίπισσα. Μαζί τους πήραν το παιδί για να στολίζει το δέντρο του βασιλιά. Πήραν και το δέντρο μέσα σε μια γλάστρα, γιατί αλλιώς το παιδί δε θα πήγαινε στο παλάτι. Από τότε κάθε Χριστούγεννα ένα σμάρι πυγολαμπίδες, φούσκες, χρυσόχαρτα  κι ένα πεφταστέρι μαζεύονται στο σημείο εκείνο.

 Έτσι λένε... Ποιος ξέρει;