Γουρουνοχαρά

Ένα από τα σημαντικότερα χριστουγεννιάτικα έθιμα της Θεσσαλίας είναι το σφάξιμο του γουρουνιού.
Πριν το 1940, πολλές οικογένειες έκαναν τα πάντα για να έχουν τον μεγαλύτερο γουρούνι, δίνοντάς του να φάει αλεσμένο καλαμπόκι, πίτουρο. Όταν μάλιστα η οικογένεια είχε πολλά μέλη, το γουρούνι έπρεπε να παχύνει πολύ. Η προετοιμασία για το σφάξιμο του γουρουνιού γινόταν με φροντίδα, ενώ ακολουθούσε γλέντι μέχρι τα ξημερώματα.

Τρεις-τέσσερις συγγενικές οικογένειες καθόριζαν με τη σειρά ποια ημέρα θα έσφαζε το γουρούνι της. Επειδή όμως η όλη εργασία είχε ως επακόλουθο το γλέντι και τη χαρά, γι' αυτό και η ημέρα αυτή καθιερώθηκε ως γουρουνοχαρά.
Το λίπος (παστό), το έκοβαν μικρά κομματάκια και το έλιωναν μέσα σε καζάνι. Αφού άδειαζε το ρευστό λίπος στο δοχείο, έμεναν τα υπολείμματα, μικρά τεμάχια οι τσιγαρίδες. Το λιωμένο λίπος το έβαζαν σε δοχεία λαδιού και αφού πάγωνε, το διατηρούνταν σχεδόν όλο το χρόνο. Οι κάτοικοι της Θεσσαλίας το χρησιμοποιούσαν, για λάδι.